یک زن ۲۴ ساله از سرگیجه و ناتوانی در راه رفتن به طور پیوسته به بیمارستان مراجعه کرد. همه ی افراد خانواده او سالم بودند و هیچ سابقه ای از اختلالات عصبی نداشتند. آنژیوگرافی تشدید مغناطیسی نشان می‌داد شریان خلفی تحتانی و عروق مخچه در دو طرف وجود ندارد. تصویر برداری تنش انتشار نشان داد هیچ الیافی وارد مخچه نشده است. یک حفره بزرگ بدون مایع مغزی نخاعی مشاهده شد. زن دو دهه زندگی را بدون داشتن بخش مهمی از مغز یعنی مخچه گذرانده بود. او تا ۴ سالگی بر روی پاهاش حرکت نکرده بود و هرگز نتوانسته بود به طور متعادلی راه برود. در صحبت کردن اندکی لکنت زبان داشت. مغز در سنین پایین در مواجهه با ناهنجاری ها بسیار انعطاف پذیر یا سازگارتر است. هنگامی که شخصی با یک ناهنجاری متولد می‌شود یا در سنین پایین بخشی از مغز را از دست می دهد بقیه مغز تلاش می کند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و نقص یا فقدان آن بخش را جبران کنند. این توانایی به طور قابل ملاحظه ای با افزایش سن بسیار محدود می شود. یک فرد شصت ساله اگر مخچه اش را از دست بدهد به شدت دچار معلولیت می شود. گسترش عظیم سیستم عصبی مهره داران از طریق رشد اولین زائده که به صورت کوچک وجود داشته به شکل بالغ درمی آید که همراه با بازآرایی گسترده ای از سلول های تشکیل دهنده آن و مهاجرت سلولی در مسیرهای طولانی و پرپیچ و خم. مخچه از مجموعه ی محدودی از سلول های قابل تشخیص که به راحتی توسط ابزارهای ژنتیکی در دسترس هستند تشکیل شده است. در بافت سازی مخچه مهاجرت های مجزایی رخ می‌دهد که جزئیات مورفولوژیکی و مولکولی آن قابل توجه است.
مخچه از نظر لغوی کلمه‌ای لاتین بوده و به معنی مغز کوچک می‌باشد. مخچه از قدیم ناحیه ساکت مغز خوانده شده است، به این دلیل که تحریک الکتریکی این ساختار هیچ گونه احساسی تولید نمی کند. ناحیه مخچه ۱۰ درصد کل حجم مغز را اشغال کرده و در حدود ۵۰ درصد از عصب های مغز را در خود جا داده است.